We hebben keihard gevochten, het begon allemaal maandagavond, maar het mocht helaas niet baten…
Toen ik maandag terug kwam uit het ziekenhuis en Ashley niet blafte bij binnenkomst wist ik al gelijk dat er iets mis was. Ik dacht eerst aan een epileptische aanval, maar haar blauwe tong en tandvlees duidde op iets anders. Met spoed zaten we enkele minuten later bij de dierenarts, waar ze twee spuiten kreeg en we na overleg met haar terug naar huis gingen. Eenmaal voor de deur kreeg ze daadwerkelijk een epileptische aanval dus was het weer terug naar de praktijk, ditmaal voor een foto van haar buik om te zien of iets in haar longen voor de ademnood zorgde of dit toch een neurologisch iets was. Op de foto was niks vreemds te zien, en omdat de stress van haar daar achterlaten in de couveuse waarschijnlijk meer kwaad dan goed zou doen namen we haar weer mee naar huis. Die nacht zagen we haar met de uren achteruit gaan. Vlak voor de nacht hebben we nog even met de dierenarts gesproken, maar omdat ze geen symptomen van pijn leek te hebben besloten we de nacht af te wachten en te kijken wat deze zou brengen. Haar hoofdje stroomde langzaamaan vol met vocht, tot ze het hoofd van een teacup chihuahua had met uitpuilende ogen die nauwelijks nog open konden. Ze was gewoon onherkenbaar, bijna eng te noemen! Dinsdagochtend (tevens mijn verjaardag…) kwam er ineens wat verbetering, en na nog een bezoek aan de dierenarts (en weer een spuit medicatie) besloten we Ashley tot die middag te geven om op te knappen. Zou dit niet gebeuren dan hadden we twee opties, of naar Utrecht voor meer onderzoeken of er een eind aan maken. Omdat Utrecht met meer onderzoeken misschien de oorzaak van haar klachten kon achterhalen, maar hier toch naar alle waarschijnlijkheid geen remedie voor zou zijn was er bij ons erg veel twijfel of dit überhaupt wel nut had. Die middag knapte ze echter steeds meer op. Het vocht verdween langzaamaan uit haar koppie, ze werd alsmaar alerter en haar tong kreeg zijn normale kleur weer terug. Die middag zei de dierenarts op het parkeerterrein ook al gelijk tegen ons dat ze er zoveel beter uit zag, de prikken deden dus duidelijk wel iets en er leek een kleine kans op (volledig) herstel te zijn. Nog altijd onduidelijk wat voor de klachten zorgen kon over dit laatste echter weinig gezegd worden. Naar alle waarschijnlijkheid ging het om iets neurologisch, maar of dit inmiddels de hersenen al dusdanig had aangetast dat herstel onmogelijk was kon op dat moment nog weinig over gezegd worden. Op voorstel van de dierenarts werd er voor donderdagochtend een afspraak ingepland en zouden we dus zo’n 36 uur het nog aankijken om te zien of de verbetering doorzette. Echter was er inmiddels een nieuwe klacht bijgekomen. Ashley had geen enkele traanvocht productie meer dus moest hier mee geholpen worden. Met crèmes, zalfjes en druppels was de hoop dit weer op gang te brengen. Dinsdagavond kwamen we echter toch terug op het plan van aanpak van de dierenarts. Dit kon zo niet langer, Ashley zoveel uren proefkonijn te laten zijn konden wij niet aanzien. We vervroegde zelf de deadline en besloten dat als ze woensdagochtend er nog altijd zo aan toe was we zouden bellen om een euthanasie afspraak te maken. Die nacht verraste ze ons echter flink. Ze bedelde ineens met een trieste blik en puppyzit om eten, at zacht voedsel en poepte zelfs wat. ’s Ochtends at ze haar ontbijt, poepte ze weer, blafte ze toen mijn moeder de kamer binnen kwam en ook de controle over haar lichaam was vooruit gegaan. Opgeven was het dus nog te vroeg voor, en aangezien de dierenarts bewust ook de afspraak op donderdag had laten zetten om haar echt voldoende tijd te geven besloten wij deze tijd ook echt te nemen om te zien wat dit met haar lichaam zou doen. Helaas bleef het hier bij. Na de vooruitgang woensdagochtend is ze verder redelijk stabiel gebleven. Ondanks meerdere maaltijden, voldoende rust, plassen en poepen had ze nog altijd nauwelijks kracht in haar spieren. Na plassen en uit de vijver drinken in de achtertuin was ze al helemaal op, ze sliep bijna continu maar misschien nog wel het ergste, haar ogen behandelen was echt rampzalig. Ze vond het afschuwelijk, vreselijk. Dook weg als we alleen al met de middeltjes aankomen, gebruikte alle kracht die ze in zich had om de middeltjes op afstand te houden en hield haar ogen voor het merendeel stijf op elkaar. Traanvocht was er nog altijd totaal niet, dus ze was volledig afhankelijk van deze middeltjes wilde ze een beetje goed kunnen zien. De ogen jeukten ook steeds meer, en hoewel ze zeker wel kon zien koos ze er voor het merendeel voor haar ogen dicht te houden zelfs als ze ergens stond of rechtop zat.
Wij zijn altijd voorstanders geweest van euthanasie. Lijden is het laatste wat wij (voor onze dieren willen). Hierdoor is het ook pas twee keer in het verleden voorgekomen dat een dier een natuurlijke dood bij ons is gestorven (een konijn en een chinchilla, die wij beiden plots dood in hun hok vonden). Alle andere keren hebben wij er zelf voor gekozen als een dier ‘op’ leek (en/of ongeneeslijk ziek was) deze uit diens lijden te verlossen. We hebben de afgelopen dagen alles er aan gedaan om Ashley niet te laten lijden, en bovenal een waardig einde te geven. We hebben alles geprobeerd wat in onze macht lag om haar te redden, met als grens dat zij wel een voor haar waardig leven moe(s)t blijven hebben. Ashley heeft gelukkig altijd maar weinig eisen in het leven gehad. Zolang ze mij aan mijn zij had, lekker kon liggen op een zacht plekje en af en toe wat lekkers kreeg was het leven voor haar perfect. Dit leven hebben wij haar deze laatste paar dagen dus ook gegeven. Ze oogde niet ongelukkig, leek geen pijn te hebben en de dierenarts deelde ook deze mening. Ze was tevreden, rustig, kwispelde als ze ons zag/hoorde en had zelfs woensdag de kracht om mij even een kleine zoenaanval te geven. Ze bedelde inmiddels ook weer om lekkers, heeft vannacht zoals altijd bovenop mij geslapen en was zelfs nog stoer genoeg om af en toe even te grommen of blaffen als ze dit nodig vond. Van binnen was ze gewoon nog onze Ashley, mijn baby, mijn kindje, mijn alles, degene die ik (op mijn ziekenhuisopname na) nog geen nacht heb moeten missen tijdens haar leven hier bij ons. Maar haar lichaam wilde gewoon niet meer, kon gewoon niet meer. Wat de oorzaak is zullen we waarschijnlijk nooit weten. Een hersentumor, een hersenbloeding, een onopgemerkte epileptische aanval, er zijn teveel opties om op te noemen… De onderzoeken om hier achter te komen zijn echter prijzig, en zullen maar in een enkel geval enige kans op uitsluitsel geven dus vinden wij daarom dit de kosten en stress niet waard. Het is naar alle waarschijnlijkheid iets neurologisch en daar moeten we het maar mee doen.
Het is goed zo, we hebben ons best gedaan en Ashley ook. Ze heeft als een bikkel de afgelopen dagen doorgevochten, voor zichzelf, voor haar familie hier maar bovenal waarschijnlijk nog wel het meeste voor mij. Nu is het tijd om haar rust te gunnen, om na al dit vechten te zeggen dat we deze laatste strijd niet konden overwinnen en haar rustig heen te laten gaan. Haar 8ste verjaardag zal ze op de valreep niet halen, de dag dat we hier alweer 7 jaar wonen vandaag precies nog net wel. Ik wist altijd dat deze dag ooit zou komen, en ik wist ook dat dit in Ashley’s geval misschien eerder zou zijn dan gehoopt gezien haar kwakkelende gezondheid. Maar dat dit moment nu al zou aanbreken, onder deze omstandigheden, heb ik absoluut niet zien aankomen. De laatste paar dagen heb ik veel mooie laatste momenten met Ash meegemaakt, ik zal haar liefde, onze band en relatie blijven koesteren. Hoe ik zonder haar verder moet? Ik weet het eerlijk gezegd echt nog niet. Een leven zonder Ashley kan ik niet eens voor me zien. Ze gaf me liefde, steun, bescherming zowel binnenshuis als daarbuiten en vooral ook vrijheid. De moed om zelfstandig te winkelen met haar in haar tas in mijn buurt, de kracht om door te vechten als ik het leven niet meer zag zitten omdat ik wist dat zij als enige van al mijn meiden echt niet zonder mij zou kunnen, en de bescherming die ik nodig had als ik mij onveilig voelde ook al was haar verschijning maar klein. Maar ze heeft haar ‘taak’ volbracht als geen ander. Ook al geloof ik niet in God, een hemel, een hiernamaals of wat dan ook… Ze mag naar Betsie (mijn oma/tweede moeder en haar tweede thuis) toe waar ze bij haar op bed met heel veel knuffels en zoenaanvallen hopelijk haar ‘hemel’ zal vinden. Om 11.30u vandaag is ze heen gegaan… Vaarwel lieve Ashley!

Het enige volledig bloeiende tulpenveld op de Tulpenroute, de rest moet allemaal nog uitkomen. Alsof het zo heeft moeten zijn. Een van onze laatste foto’s samen, vanmorgen gemaakt.

7 mei 2007 – † 16 april 2015